Categorie: Ons geploeter

Soms zijn we zo met onze PDA-kinderen bezig dat we vergeten dat er net zoveel volwassen PDA-ers zijn. Die waren er altijd al, maar we wisten niet dat hun problemen door PDA-autisme werden veroorzaakt. Daar komen we meestal achter als een van onze kinderen in het PDA-profiel past. Dan realiseren we ons dat we zelf PDA hebben en/of een PDA partner hebben. Lees verder “Een PDA Partner”

Ik wil het graag nu even over mij hebben. Dit is mijn laatste blog voor dit jaar. Ik doe dit nu ruim een jaar en lever bijna elke week een blog af. Dat doe ik met veel plezier en eigenlijk zou ik niets liever doen dan altijd aan ploeteren werken. Helaas is dit niet mogelijk want er moet brood op de plank komen. Lees verder “Nu even over mij”

Deze week werd ik geïnspireerd door een instagram post van At peace parents over PDA accepteren zoals het is. Dit is een flinke uitdaging waar ik ook wel eens moeite mee heb gehad. Toch denk ik dat het mij makkelijker af gaat dan anderen. Ik vertel je waarom ik dat denk. Lees verder “PDA accepteren”

‘Maar wat moet er gebeuren dan?’ vraagt mijn collega. ‘Bloedprikken bij mijn dochter.’ antwoord ik. ‘Dat is toch zo gebeurd’ zegt hij. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘O nee, bij jullie natuurlijk niet.’ mompelt hij. Lees verder “Bloedprikken”

Ik zit ze van een afstandje te bekijken. Een vriendengroep waarvan ik een aantal mensen ken en anderen vandaag voor het eerst ontmoet. Ze zijn duidelijk blij om elkaar weer te zien en hebben veel lol. Het zijn stuk voor stuk prachtige mensen die allemaal extra hard moeten knokken voor hun plekje in een maatschappij, die niet is ingericht voor mensen zoals zij. Lees verder “Anders werkt ook”

Een aantal van jullie kennen mij persoonlijk. De meeste van jullie weten wel dat ik soms wat apart reageer maar meestal ben ik redelijk vriendelijk en meegaand. Ik weet mijn PDA over het algemeen verborgen de houden en veel van jullie zullen twijfelen of ik wel in het PDA-autisme profiel pas. 

Het is een kant van mij die ik zo veel mogelijk verborgen houdt en dat lukt me best goed. Maskeren kan ik als de beste. Zo lang ik niet overbelast of te moe ben, want dan gaat het dus fout. Ik besluit om op de enige vrije dag tussen 4 dagen werken in naar Animecon te gaan. Geen briljante beslissing maar ik wil er perse heen. Lees verder “Mijn PDA-autisme”

Heel lang begreep ik niet waarom ik op het werk zo anders werd beschreven dan hoe ik mijzelf zie. Ik word op het werk vaak gezien als een stabiel betrouwbaar iemand terwijl ik me helemaal niet zo voel. Chaotisch en impulsief is volgens mij een betere omschrijving. Het bleef me een raadsel tot ik leerde wat maskeren bij autisme is. Lees verder “Maskeren bij autisme”

‘Zullen we boodschappen doen?’ Ik wurm de buggy door de smalle gang naar buiten en klap hem uit. Jij hobbelt achter me aan en gaat in de buggy zitten. ‘Tuig?’ vraag ik optimistisch. ‘Tuig NEE’ krijg ik als antwoord. Dat dacht ik al. Sinds mijn kleine overwinning met de autogordel maak ik geen enkele kans meer om je in het tuigje van de buggy te krijgen. Lees verder “Tuig”

Wij zijn neurodivergent, mijn hele familie is neurodivergent. Ik kan niet beginnen uit te leggen hoe blij ik met die term ben. Nu hoef ik niet meer uit te leggen dat de een wel een diagnose heeft en de ander niet. Dat de een ADD heeft en de ander PDD-NOS. Nee, nu ben ik met één woord klaar. Lees verder “Neurodiversiteit”

Op aanraden van een moeder uit de Facebookgroep PDA Belgie & Nederland kijk ik de film ‘The lost daughter’ op Netflix. Het gaat over een moeder die moeite heeft met het ouderschap. Nog een taboe waar je als ouder van een kind met PDA-autisme vaak mee te maken krijgt. Lees verder “Nog een taboe”