Mijn PDA-autisme

Mijn PDA-autisme, dit is geen fraai verhaal

Een aantal van jullie kennen mij persoonlijk. De meeste van jullie weten wel dat ik soms wat apart reageer maar meestal ben ik redelijk vriendelijk en meegaand. Ik weet mijn PDA over het algemeen verborgen de houden en veel van jullie zullen twijfelen of ik wel in het PDA-autisme profiel pas. 

Het is een kant van mij die ik zo veel mogelijk verborgen houdt en dat lukt me best goed. Maskeren kan ik als de beste. Zo lang ik niet overbelast of te moe ben, want dan gaat het dus fout. Ik besluit om op de enige vrije dag tussen 4 dagen werken in naar Animecon te gaan. Geen briljante beslissing maar ik wil er perse heen.

De treinreis

De heenreis begint al om 7 uur. Het is een treinrit van drie uur. Dit gaat prima, eenmaal op Animecon aangekomen heb ik een geweldige dag. Op de terugweg ben ik uitgeput. We zoeken in de trein een plaatsje op het balkon van de eerste klas. Dat doen we altijd want daar is het meestal rustig en het is er ruim. 

We bezetten drie klapstoeltjes naast elkaar. Beide op het eind van de rij met in het midden onze tassen op en onder het klapstoeltje. Het wordt drukker, de andere rij stoeltjes is regelmatig bezet, maar daar hebben we weinig last van. Tot er een ouder stel in stapt. Ze staren ons aan en praten veel en luid. Na de stop op een volgend station komen er nog twee oudere dames bij die een plekje zoeken. Het oudere stel begint gelijk een praatje met ze en geeft aan dat er nog wel plek voor ze is. 

Mijn weerstand groeit

De dames twijfelen want even verderop zijn ook nog twee plekken. Maar dan zitten ze niet bij elkaar. ‘Maar hier zitten we ook niet bij elkaar.’ merkt een van de dames op. Ze kijken onzeker onze kant uit. Mijn weerstand begint de kop op te steken. Het oudere stel biedt ze min of meer de stoel tussen ons in aan. Mijn weerstand groeit en ik voel het van binnen branden. Het neemt flinke proporties aan. Uiteindelijk besluiten de dames dat ze blijven. Eentje neemt naast het oudere stel plaats en de andere begint zich richting het stoeltje tussen ons in te bewegen. ‘Mag ik tussen jullie in zitten?’ vraagt ze. ‘NEE’ zeg ik hard terwijl ik opsta. ‘Ik schuif wel op.’ zeg ik terwijl ik haar een dodelijke blik toewerp. Ik schuif onwillig op naar het volgende stoeltje en ga met mijn rug naar haar toe zitten.

Na het volgende station wordt het gelukkig wat rustiger. Het oude stel stapt uit en de twee dames besluiten dat het veiliger is om ergens anders te gaan zitten. ‘Bedankt dat ik kon zitten.’ zegt ze onzeker als ze wegloopt. ‘Ja tief maar op.’ roep ik haar na.

Schokkend gedrag

Mijn vriend reageert geschokt als ik het hem vertel. ‘Zij heeft toch ook het recht om te zitten.’ zegt hij. Dat weet ik. Ik probeer uit te leggen dat ik de hele dag tussen mensen ben geweest die ons accepteren zoals we zijn. Vanaf het moment dat we vertrekken worden we aangestaard. Dat betekent de hele reis het gestaar en gefluister negeren. De constante boodschap dat je niet gewenst bent. Het triggert mijn PDA-autisme. Zolang ze ons met rust laten op onze drie stoeltjes lukt het me dat te onderdrukken, maar als iemand te dicht bijkomt, heb ik het niet meer in de hand. 

De volgende dag sta ik voor mijn werk op een beurs. Daar verlies ik nog een aantal keren de controle. Stampvoetend roep ik naar mijn collega: ‘Ik haat normies.’ ‘Ik ook.’ Stelt ze me gerust. Mijn baas probeert me te vertellen dat er ook veel leuke mensen op de beurs zijn. Ik word woest. ‘Het is mijn werk.’ bijt ik hem toe. ‘Ik doe mijn best om het netjes te doen, maar vraag me niet om het leuk te vinden.’  Mijn baas is supertof en snapt dat hij me beter met rust kan laten. 

Mijn PDA-autisme accepteren

Terwijl ik dit uit typ lopen de tranen over mijn wangen. Dit gedrag heb ik altijd keihard ontkent. Het is een kant van mij die ik niet altijd onderdrukt kan houden, terwijl ik dat wel altijd probeer. Ik realiseer me dat ik een gezegend mens ben. Ik heb een baas, collega’s, familie en een vriend die met deze moeilijke lelijke kant van mijn gedrag om kunnen gaan. Ze accepteren me zoals ik ben, nu ik nog.

Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.

Wat is PDA?

Deel dit bericht:
Myneke

Auteur: Myneke

Myneke (zij/haar) Boekenwurm, sokkenbreidster, PDA-ma en blogger over autisme met een PDA profiel.

4 gedachten aan “Mijn PDA-autisme”

  1. Wauw, ik vind het geweldig dat je dit hebt geschreven, want ik herken me erin. Ik vind het niet leuk voor je, maar het is wel een opluchting om niet de enige te zijn.

    Ik haat deze kant van mezelf en ben altijd bang anderen weg te jagen. Als het weer eens gebeurt dat ik ontplof kan ik me gewoon niet voorstellen hoe mijn man het met me uithoudt.

    Ik zie dit gedrag ook bij een van mijn kinderen en bij haar kijk ik er veel milder naar. Ik zie hoe spanning bij haar oploopt en dat er dan door iets kleins kortsluiting ontstaat en heb dan vooral met haar te doen.

    Toen ik dit stuk las had ik dat ook, ik begrijp het zo goed! Ik wens je rustige hokjes in de trein die je op slot kunt doen 🙂

    1. Dankjewel Rineke, voor je reactie en je begrip. Ik heb het geschreven omdat ik wil dat het bespreekbaar wordt en in de hoop dat anderen het herkennen en zo weten dat ze niet de enige zijn. Wat fijn dat je even laat weten dat dit is gelukt.
      Rustige hokjes in de trein die op slot kunnen zouden echt geweldig zijn. Tot nu toe is dat jammer genoeg alleen nog de wc 😉

  2. Lieve Myneke, je bent goed zoals je doet en dat is nou eenmaal ook een kant die bijj jou hoort. Maakt je in mijn ogen zeker niet een minder leuk mens.
    Karakter met een rauw randje noem ik dat.
    Leuk om je blogs te lezen met wat je allemaal bezig houdt! Succes en groetjes.

    1. Dankjewel Karin, het is niet altijd makkelijk dat rauwe randje. Maar het is heel fijn dat er mensen zijn zoals jij die er begrip voor hebben. Leuk dat je mijn blogs leest!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *