Op facebook kom ik een stukje tegen over opvoeden. Een pedagoog legt uit dat straffen en belonen een slecht idee is. Dat vooral straffen niet werkt. Een goed onderbouwde mening die in de reacties flink wordt tegengesproken door een heleboel ouders.
Kritiek
Het commentaar is niet mals, het doet me denken aan mijn vader die tegen een leraar zei dat hij mijn kont wel eens even zou opzoeken. Terwijl de leraar probeerde uit te leggen dat hij een connectie met mij moest zoeken. Hoewel het opvoeden met straf en beloning toen nog heel gangbaar was, gingen er in die tijd al stemmen op dat dit niet goed was voor je kind.
Er is ondertussen meer dan genoeg onderzoek gedaan naar opvoeding waaruit blijkt dat straffen en belonen geen goede opvoedmethode is. Uit het vele commentaar op het artikel blijkt dat er nog veel mensen zijn, die deze traditionele manier van opvoeden aanhangen. Hij zit diep geworteld in onze samenleving. Het is de norm. Het gevolg hiervan is dat je als ouder van een kind met PDA-autisme een heleboel kritiek over je heen krijgt. Vaak ongevraagd.
Waarom straffen en belonen niet werkt
De emotionele druk vanuit de samenleving om autoritair op te voeden blijft groot. Maar straffen en belonen werkt alleen als je kind bang of afhankelijk van je is. Zodra dat niet meer het geval is werkt het ook niet meer. Je probeert eigenlijk met trucjes het gedrag van kind te manipuleren. Plus dat je kind leert dat het iets moet doen voor je liefde. Dat het je moet plezieren om je liefde te verdienen. Zo maak je als ouder je liefde handelswaar.
Onvoorwaardelijk ouderschap van Alfie Kohn
De traditionele manier van opvoeden is niet goed voor onze PDA- kinderen en is zelfs schadelijk voor alle kinderen. Alfie Kohn zegt hierover; ‘De belangrijkste bedreiging voor de ontwikkeling van een gezond kind wordt gevormd door opvoeding die te controlerend is in plaats van te toegeeflijk.’ En Alfie kan het weten.
Hij heeft het boek De mythe van het verwende kind geschreven waarin hij, goed onderbouwt, uitlegt dat een aantal conservatieve ideeën over hoe kinderen zijn en hoe ze moeten worden opgevoed niet kloppen. Dat ze schadelijk zijn. Hij introduceert onvoorwaardelijk ouderschap. Waarmee hij je laat je nadenken over de relatie die je met je kind wilt hebben.
Veel van wat Alfie Kohn schrijft over opvoeding sluit aan bij wat wordt aangeraden bij kinderen met PDA. Tot mijn grote verbazing gaat hij ook in op het prijzen van kinderen in zijn artikel Five Reasons to Stop Saying “Good Job!”
Connectie
Het werken aan de relatie die je met je kind wil hebben, zoals die wordt uitgelegd in het boek Onvoorwaardelijk Ouderschap sluit aan bij de ideeën die we hebben over het opvoeden van een PDA-er. Waarbij keer op keer wordt benadrukt dat je connectie met je kind het fundament is van alles. Als je een goede connectie met je kind hebt, heeft je kind vertrouwen in je en voelt het zich veilig. Dit is de basis om iets te kunnen leren. Als dit niet aanwezig is wordt het voor een PDA-er moeilijk, zo niet onmogelijk om iets te ondernemen of te leren. Het kan een hele uitdaging zijn om die connectie met je kind te krijgen. Het concept van onvoorwaardelijk ouderschap kan daar bij helpen.
Conclusie
Als ouder van een PDA-er wordt je vaak aangesproken op de opvoeding van je kind. Je wordt dan snel in de verdediging gedrukt. Wat belachelijk is want jij weet allang dat straffen en belonen niet werkt. Dit is ook de conclusie van de onderzoeken over opvoeding. Je hoeft je dus niets aan te trekken van de achterhaalde ideeën over opvoeden die de norm zijn, want die kloppen voor geen meter en zijn voor geen enkel kind goed.
