Wat als…pda en depressie

Het is Wereld Suïcide Preventie week. Daarom bij deze een triggerwarning want dit keer gaat mijn blog over onze ervaring met suïcide, pda en depressie.

Wat als je geen leuk kind hebt?

Ze is 22 en vertelt dat ze gedroomd heeft. ‘Als je maar niet zwanger bent.’ reageert een ander. ‘Dat hoop ik toch niet’ zegt ze. Een ander reageert door foto’s tevoorschijn te halen van haar superschattige kind.

‘Trap er niet in’ zeg ik. ‘Niet iedereen krijgt zulke leuke kinderen, kijk maar naar mij.’ Ze grinnikt, want ze kent mijn situatie. De anderen beginnen wat ongemakkelijk te schuiven. Degene van de foto’s zegt vergoelijkend: ‘Nou, dat zal toch wel meevallen.’ ‘Nee’ zeg ik. ‘Ik heb echt kut kinderen’. Ik word diep geschokt aangekeken. Zo, nu heb ik hun volle aandacht.

Ik leg uit dat niet iedereen kinderen krijgt die gewoon opgroeien en hun weg vinden. Dat er ook mensen zijn zoals ik, die kinderen krijgen die het leven helemaal niet willen. Die het leven, wat je ze met zoveel liefde hebt gegeven, willen beëindigen. Dat het leven zo zwaar voor ze is dat ze het helemaal niet aan kunnen. Geen leuk gespreksonderwerp, maar wel iets om eens bij stil te staan.

Wat als je kind niet gelukkig is?

Ouders zeggen het zo vaak: ‘Als mijn kind maar gelukkig is.’ Maar wat als alleen het uitspreken van deze wens je kind al triggert. Als niets wat je doet je kind gelukkig maakt. Als jouw verwachtingen het alleen maar moeilijker maken voor je kind. Dan kom je in een isolement terecht, want je omgeving vindt het vaak moeilijk om begrip te tonen. Niet omdat ze het niet willen, maar omdat ze oplossingsgericht zijn. Ze willen je van je nare gevoel afhelpen met oplossingen en goede raad.

Eigenlijk net als jij je kind van diens depressie wil afhelpen met oplossingen en goede raad. Toen ik tegen mijn dochter klaagde dat ik maar geen contact kon leggen met haar broer zei ze: ‘Als hij in de put zit geef je hem een ladder en zeg je dat hij eruit moet klimmen. Daar heeft hij niets aan. Vraag hem eens hoe het is, daar op de bodem van de put en luister gewoon naar hem.’

Ik moest dus via de ladder naar de bodem van de put gaan en naast hem gaan zitten. Toen ik dat deed, kreeg ik wel contact met hem. Hij begon te vertellen hoe het was daar op de bodem. Heel langzaam kreeg ik zicht op zijn problemen en kon ik voorzichtig hier en daar ondersteuning bieden.

Wat als er geen oplossing is?

Een van de moeilijkste dingen om als ouder van een kind met pda en depressie te accepteren is dat jij het niet kan oplossen voor je kind. Dat betekent dat je toe moet kijken hoe je kind lijdt. Dat doet iets met je. Daar moet je bij stil staan en iets mee doen want gevoelens zijn besmettelijk. Als je samenleeft met iemand met een depressie loop je zelf twee keer zoveel kans om ook een depressie te krijgen.

Dus zeggen mensen: ‘Zorg goed voor jezelf’. Lief bedoelt, maar hoe doe je dat dan?

• Zoek een klankbord. Zorg dat je iemand vindt waartegen je kan luchten. Desnoods een hulpverlener, maar in ieder geval iemand die luistert naar wat jij te vertellen hebt.
• Accepteer je gevoelens. Je mag boos, verdrietig, wanhopig, enz. zijn.
• Vergeef jezelf als je een fout maakt. Blijf er niet in hangen. Als elke fout die je maakt een nieuwe is, ga je vooruit.
• Laat zo veel mogelijk op zijn beloop. Dus wees niet te kritisch en betrokken, neem maar wat afstand. Leef met de dag.
• Informeer in je omgeving of er mensen zijn die ervaring hebben met depressie. Ze kunnen je helpen.
• Doe iedere dag iets leuks om jezelf eraan te herinneren dat er ook nog leuke dingen zijn. Eet een reep chocolade, kijk een soap, bel je vriendin, ga in bad, enz.
• Lees het boek ‘Als een dierbare depressief is’ van Huub Buijssen. Een praktisch boek met nog veel meer tips in om overeind te blijven.

Wat als het gelukt was?

Ieder jaar rond kerst en oud en nieuw kruipen mijn kinderen en ik bij elkaar en kijken we terug op deze moeilijke periode. We bespreken het om lucht te geven aan het trauma dat het ons allemaal heeft opgeleverd. We bespreken alle details, ook de pogingen tot zelfmoord die er zijn geweest.

We kijken waar we nu staan en wat we kunnen doen om andere te helpen met de kennis die we over pda en depressie hebben opgedaan. Het verbaast mensen vaak hoe open ik over dit onderwerp ben. Dat doe ik omdat, ook al heb ik geen oplossingen, ik weet dat het mensen om mij heen helpt. Alleen al weten dat je niet de enige bent die ongelukkig depressief kind hebt kan helpen.

Ieder jaar weer stel ik mijn kinderen de vraag: ‘Wat als het gelukt was?’ Heel lang kreeg ik als antwoord: ‘Ach dan was het over geweest’. Tot op een dag het antwoord veranderde naar: ‘Dat was toch wel jammer geweest’.

Help me ploeteren! 
Het kost je geen cent, alleen wat moeite.

Deel dit bericht:

Auteur: Myneke

Myneke (zij/haar) Boekenwurm, sokkenbreidster, PDA-ma en blogger over autisme met een PDA profiel. Toon alle berichten van Myneke