Ik zie een berichtje langskomen over een opruimactie op instagram. Het is van een therapeut die ouders van autistische kinderen ondersteund. Haar goede raad van vandaag is, dat je het beste de kast van je autistische kind kunt uitruimen en schoonmaken als het kind er niet is. Alles wat niet gebruikt wordt, kan je gewoon weggooien.
Toch reageren?
Nu reageer ik meestal niet op dingen waar ik het niet mee eens ben op social media, maar we hebben in de facebookgroep PDA België & Nederland pas nog besproken hoe traumatisch een opruimactie kan zijn. En ik heb vanmorgen, in dezelfde groep, nog een ‘preek’ van Harry (PDA Extraordinaire) gehad. En om Harry kan niemand heen.
Dus ik reageer toch en leg uit dat het ook anders kan, zoals ik al eens besproken heb in mijn blog PDA en opruimen. En dat opruimen heel traumatisch kan zijn. Na enige weerstand krijg ik als antwoord dat het inderdaad misschien wel goed is om ook andere oplossingen te laten horen. Ondertussen gebeurt er van alles in mijn hoofd.
Respectloos
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: ‘Hoe moeilijk het ook is om met de zooi van je kind om te gaan. Ik vind het respectloos om het achter hun rug om op te ruimen, schoon te maken en zelfs spullen weg te gooien. Hoe zou jij het vinden als je thuis kwam en iemand anders heeft jouw kast schoongemaakt en opnieuw ingericht?’
Samenwerken
Opruimen en schoonmaken hebben we altijd samen gedaan. Toen we nog een gezin waren hadden we bakken waar je het speelgoed in kon gooien. Dan konden ze zo de kast in. Toen de kinderen wat ouder waren deden we ieder zaterdagochtend een opruim en schoonmaak actie. Iedereen deed zijn eigen kamer en natuurlijk gaf dat af en toe weerstand en werd niet altijd alles gedaan. Maar alle beetjes helpen en na een tijdje kwam er routine in. Als er geen ruimte meer was voor de nieuwe spullen na een feest of verjaardag, werd er stevig onderhandeld over wat er dan weg moest. Dit was dan gelijk een goede gelegenheid om samen de kasten weer eens op te ruimen.
Mijn zoon is aardig in deze routine blijven hangen. Het lukt hem om zijn huis redelijk schoon en leefbaar te houden. Bij mijn dochter was het altijd al een uitdaging om het op de rails te houden, maar tijdens de coronacrisis is het helemaal uit de hand gelopen. Ze is een hoarder en haar hele huis was dichtgeslibd.
Stukje bij beetje
We zijn nu ongeveer een maand of vijf bezig met de opruimactie en we doen iedere week een stukje. Dat geeft haar de rest van de week tijd om te herstellen. De ene week doen we wat meer dan de andere, maar er is altijd vooruitgang. Deze week hebben we haar bank vrijgemaakt en er een nieuwe hoes omgedaan. Dit opent weer een wereld aan mogelijkheden. Er kunnen weer vrienden langskomen en op de bank zitten. Ze kunnen er zelfs op blijven slapen. Mijn dochter is er zo blij mee dat ze haar weerstand laat varen en we nog dingetjes kunnen aanpakken.
De routine die ik haar heb geleerd toen ze een kind was is weer naar boven gekomen. Ik heb er verschrikkelijk veel tijd in moeten steken om met haar samen te leren werken. Om samen het opruimen en schoonmaken aan te pakken. Maar nu hebben we daar profijt van. In het begin moesten we even zoeken. Het was voor ons allebei pijnlijk om met de situatie om te gaan. Gelukkig konden we het vertrouwen in elkaar weer vinden en pakten we onze oude samenwerk routine op. Nu hebben er zelfs plezier in. Mijn dochter helpt steeds actiever mee en dat laat haar zelfvertrouwen groeien.
Maar deze aanpak kost moeite en tijd, soms heel veel tijd en daarom houden sommige ouders liever een opruimactie als hun kind er niet bij is. Want dan ben je natuurlijk zo klaar.
https://ploeteren.nl/help-mee/
