Zelfregulatie bij PDA

Zelfregulatie bij PDA

Huilend loopt hij achter zijn moeder aan. ‘Auw, auw, auw!’ roept hij tussen de snikken door. Hij heeft zijn knuffelhaai stevig onder zijn arm geklemd en huilt hartverscheurend. ‘Wat doet er zeer?’ zegt moeder achterom kijken. Hij begint tussen de snikken door te hikken. Praten lukt hem niet. ‘Zeg dan wat er zeer doet, in plaats van alleen maar te huilen!’roept moeder kribbig. ‘Dat lukt niet als je zo moet huilen.’ mompel ik als ik ze voorbij loop. Waarom worden we toch zo kribbig van een jankend kind in plaats van ze zelfregulatie te leren.

Houd op!

Als een jong kind een meltdown heeft en huilt, schreeuwt, schopt en slaat, is onze eerste reactie kribbigheid en ergernis. We beginnen vaak te roepen: ‘Houd op!’ en dat gaat vaak over in schreeuwen: ‘Nu stoppen!’ Terwijl we ondertussen de arm van ons kind te pakken proberen te krijgen. Dit doen we omdat we nooit hebben geleerd om onze eigen emoties te reguleren. Dus storten we de emotie die ons kind op dat moment bij ons oproept ongefilterd over ons kind uit.

De boodschap die we hiermee over brengen is: ‘Je emoties houdt je maar voor jezelf want ik wil er geen last van hebben.’ Met als gevolg dat sommige kinderen hun emoties naar binnen gaan richten en andere kinderen er nog harder tegenaan gaan. Want ze hebben in beide gevallen geen idee hoe ze met hun heftige emoties om moeten gaan. En die emoties zijn bij PDA-ers nog heftiger.

Zelfregulatie

Zelfregulatie is het vermogen om grip te krijgen op je gedachten, emoties en gedrag. ‘Makkelijker gezegd dan gedaan.’ hoor ik je denken. Dat klopt. Want om je kind zelfregulatie te kunnen leren moet je het eerst zelf onder de knie zien te krijgen.  Bij mij kwam dat inzicht toen ik mijn woede aan het botvieren was op een stoel en mijn dochter heel droog zei: ‘Dat mag jij niet doen.’ Zonder haar stem te verheffen sprak ze het als een constatering uit. Gek genoeg drong dat tot me door en liet het me stoppen terwijl ik dacht: ‘O nee, nu doe ik precies hetzelfde als mijn vader. Dit moet echt stoppen.’

Dit was mijn eerste stap naar zelfregulatie. Nu voel ik een meltdown aankomen en heb ik geleerd om op tijd te reageren. Ik kan dan onmiddellijk de situatie verlaten en mezelf weer naar rust reguleren. Toen ik het zelf onder de knie had kon ik het ook mijn dochter leren. Eerst door middel van co-regulatie en nu kan ze het zelf. Dit betekent niet dat ze nooit meer een meltdown heeft, maar het gebeurt nog maar heel zelden.

Hoe leer je zelfregulatie?

Zelfregulatie is meer dan je meltdowns onder controle krijgen. Het is het om kunnen gaan met allerlei emoties zoals verdriet, teleurstelling, jaloezie, verlies, enz. Kortom er is flink wat werk aan de winkel. Hoe je dat aanpakt, is heel persoonlijk. Ik ben een lezer dus ik schaf een stapel boeken over het onderwerp aan en probeer het zo onder de knie te krijgen. Je kunt ook een training volgen of een therapeut zoeken die je erbij kan helpen. Ik begrijp dat dit een hele stap kan zijn, maar het is zeker de moeite waard.

Conclusie

Als je als ouder goed met je emoties kunt omgaan, en dat is iets anders dan ze verbergen, stort je ze ook niet meer over je kind uit. Als je een kind met PDA hebt speelt jouw emotie dan niet meer mee in moeilijke situaties en kun je gebruik gaan maken van co-regulatie. Wat al een heel groot verschil kan maken. Door het gebruik van co-regulatie leert je kind uiteindelijk zelfregulatie. Dus door als ouder te starten met het leren van zelfregulatie zet je een positieve spiraal omhoog in gang.

Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.

Bronnen:
hsleiden.nl

Co-regulatie, wat is dat en wat kun je ermee?

 

 

Deel dit bericht:
Myneke

Auteur: Myneke

Myneke (zij/haar) Boekenwurm, sokkenbreidster, PDA-ma en blogger over autisme met een PDA profiel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *