Via Messenger krijg ik een berichtje van Karin, ze heeft wat vragen en we kletsen wat over onze kinderen en onze PDA-pa’s. Ze vertelt dat ze een boek heeft geschreven over haar kind en haar PDA-pa en vraagt of ik het wil lezen.
Het boek
Titel: Leven in angst
Verhaal van een thuiszitter
Auteur: Karin Scheffer
Uitgever: Boekengilde
Aantal pagina’s: 314
Genre: Biografie & Waargebeurd
Ze stuurt met het boek op en ik leg het op de plank. Het boek heet ‘Leven in angst’. Alleen de titel brengt me al terug naar mijn jeugd. Ik twijfel of ik het boek wel wil lezen. Gaat het dingen naar boven brengen die ik al zo lang begraven heb? Op een dag dat ik me goed genoeg voel pak ik het boek en begin te lezen. Anderhalve dag later heb ik het uit.
Samenvatting:
Karin verteld haar verhaal in korte hoofdstukken. In elk hoofdstuk schetst ze een situatie met haar kind of haar ouders. Langzaam rijgen deze hoofdstukken zich aaneen tot een leven. Niet een leven in angst zoals ik me voorstelde bij de titel, maar het omgaan met je kind en je ouder die in angst leven.
Op het moment dat Karin het boek schreef had ze nog nooit van PDA gehoord. Toch beschrijft ze een zoektocht naar hulp die voor veel van ons herkenbaar is. Ze weet precies te beschrijven hoe het voelt om klemgezet te worden door hulpverlening. Hoe je keel langzaam dichtgesnoerd voelt door hulpvoorstellen waarvan je weet dat ze de situatie erger maken. Hoe frustrerend het is dat bijna niemand de situatie begrijpt, laat staan je kind begrijpt. Gelukkig komt ze ook fijne en welwillende hulpverleners tegen en soms helpt dat. Langzaam zoekt ze een weg naar begrip voor haar kind.
Tussen haar zoektocht door vertelt ze over de omgang met haar ouders. Hoe het besef groeit waarom haar vader zo moeilijk is. Dat dit haar helpt om begrip voor hem te hebben. Toch deinst ze er niet voor terug om te vertellen hoe moeilijk het is om naast de hulp die je kind nodig heeft ook nog voor je ouders te zorgen.
10 jaar verder
Ik kan mijn verhaal er zo naast leggen. Er zijn zoveel overeenkomsten. Het is fijn om te lezen dat een andere moeder dezelfde problemen heeft met het zoeken naar de juiste hulp. Wat mij vooral steekt, is dat er ruim 10 jaar tussen mijn verhaal en haar verhaal zit, maar dat haar zoektocht bijna identiek is aan de mijne. Is de hulpverlening in 10 jaar dan niets veranderd? Is het nog steeds afhankelijk van wie je treft?
Nog steeds krijgt ze als moeder de schuld van de problemen van haar kind. Viel ik nog in de categorie: ‘koelkastmoeders’, Karin valt in de categorie: ‘moeders met onverwerkt trauma’. Ze beschrijft haar reactie hierop als volgt: ‘Ik voel mezelf vollopen met woede. Ik ben een glas dat volloopt met gif. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik word langzaam nog bozer dan een vermeende crimineel die ten onrechte in de bak zit.’
Feilloos weet ze te omschrijven hoe we ons als ouders voelen als we weer eens onterecht worden weggezet als de oorzaak van de problemen van onze kinderen. Precies zoals ik me 10 jaar ervoor voelde en precies zoals ouders zich over 10 jaar zullen voelen.
Help me ploeteren! Bestel via de banner. Het kost je geen cent, alleen wat moeite.
Leven in angst, conclusie
Mijn oog valt op de regels voor een goede boekreview. Daar staat tussen de 200 en 500 woorden. Daar ben ik al dik overheen. Ik besluit het zo te laten. Het mag best wat meer zijn, omdat het boek me zo raakt.
Het raakt me omdat ik weet hoeveel moed ervoor nodig is om dit zo open te kunnen vertellen. Dat er woorden gegeven worden aan de emoties die zo veel van ons doormaken. Toen ik tegen Karin zei: ‘Ik dacht altijd dat ik de enige was’. Zei ze: ‘Dat dacht ik ook’.
Tegen alle ouders die denken dat ze de enige zijn die een kind hebben die niet in deze maatschappij past en worstelen met het vinden van de juiste hulp zeg ik: ‘Lees dit boek!’ En laat het ook gerust door hulpverleners lezen.
Als je PDA-autisme herkent bij jezelf of je kind wil je daar graag zekerheid over hebben. Plus dat je de hulp wil krijgen die je nodig hebt. Bij PDA is daar veel onduidelijkheid over. Niet alleen over een diagnose maar ook over de beschikbare hulp. Lees verder….
Dag Mynke,
(Weer) bedankt voor deze samenvatting, en Karin voor het schrijven van het boek….
En nee, ik ben niet van plan het boek te lezen; “Ik weet al wel wat er in staat” en onderschrijf het volledig.! Zoals je zelf al vaststelt ‘we zijn 10 jaar verder en er is nog geen spat veranderd’. Ik wil hier nog wel 30 jaar aan toevoegen.
Maar wat te doen met de aanklacht;
Hoe krijg je het bastion ‘hulpverlening’ zover dat ze eens een keer stoppen met het ‘koste wat het kost’ om hun eigen instituut instant te houden….
(Goedemiddag, ik kom me even voorstellen: ik ben uw nieuwe casemanager…)
Hey Jan, bedankt voor je reactie. Wat naar om te horen dat je nog steeds zulke vervelende ervaringen hebt met hulpverlening. Mijn ervaring is dat er steeds meer hulpverlening bereid is het gesprek aan te gaan en te kijken wat er nodig is. Het blijft natuurlijk raar dat dit afhankelijk is van wie je treft.