Vandaag is het mantelzorgdag. Ik hoor het op de radio, ik lees het in het nieuws. ‘En wat heb ik daaraan?’ Denk ik kribbig.
Ik mantelzorg al vanaf mijn geboorte. Mijn moeder kreeg me met de gedachte dat ze dan nooit meer alleen zou zijn in haar moeilijke leven. Mijn vader had zware psychische problemen. Nu weet ik dat hij autisme met een PDA profiel had. Maar daar had ik als kind geen idee van. Het waren mijn ouders dus ik zorgde zo goed mogelijk voor ze.
Alleen mijn moeder leeft nog en naast de zorg voor haar, zorg ik ook voor mijn dochter. Ik begeleid haar zo goed mogelijk. Ik grijp in als het mis gaat en zorg ervoor dat alles weer op de rails komt. Dat is zwaar en ik kan best wat hulp gebruiken. Dat heb ik ook aangevraagd. Drie maanden geleden heb ik een intake gesprek gehad. Ik zou daarvan een verslag ontvangen en dan wordt de hulpvraag opgepakt. Ik heb niets meer gehoord.
Sinds kort weet ik dat ik zelf autisme heb en dat het mantelzorgen me daarom extra zwaar valt. Eigenlijk zou ik mantelzorg moeten krijgen. In plaats daarvan werk ik een dag minder per week om mantelzorg te kunnen geven. Dit maakt mijn financiële positie lastig maar dat is helaas niet anders.
Er zijn heel veel mensen zoals ik die minder werken om mantelzorg te geven. Of helemaal niet kunnen werken omdat ze voor een familielid moeten zorgen. Of al hun vrije tijd op offeren of gewoon al hun tijd besteden aan mantelzorg. Ik zie dit heel veel bij gezinnen waarin autisme en/of PDA voorkomt. Mantelzorg vult dan je hele leven.
Wat ik nodig heb is hulp. Geen mantelzorgdag. Ik hoef geen aandacht voor het mantelzorgen wat ik doe, hoef anderen niet bewust te maken van mijn mantelzorg. Hulp heb ik nodig. Ik wil niet meer wakker liggen over hoe het verder moet als mij iets overkomt. Hoe het moet als ik ziek word of te oud word om te kunnen helpen. Daarom wordt ik heel kribbig van mantelzorgdag.
