December is weer in aantocht. Niet onze favoriete maand. Een maand vol met uitdagende feestdagen. Een maand waarin we ons voor veel anderen totaal onbegrijpelijk gedragen. Deze week, als inleiding, mijn herinneringen aan de feestdagen als kind van een vader met vermoedelijk PDA.
Uitdagende feestdagen
Ik kan me één redelijk normale Sinterklaas herinneren. Toen was ik een jaar of vijf. Toen ik zes was sloot mijn moeder zich aan bij de Jehova’s Getuigen en werd er geen enkele feestdag meer gevierd. Dus geen kerstversiering of kerstsfeer bij ons thuis.
Vaak was de sfeer juist niet te harden op de feestdagen. Alles was toendertijd dicht tijdens de feestdagen, waardoor mijn vader gedwongen was thuis te blijven. Hij voelde zich dan belemmerd in zijn doen en laten en dat leidde bijna elk jaar tot drie weken bizar gedrag. Of hij werd depressief en laveerde drie weken lang sacherijnig tussen bed en bank. Of hij werd manisch en stortte zich in een drie weken durende kroegentocht. In beide gevallen liepen mijn moeder en ik drie weken lang op ons tenen.
Creatieve Sint
Ik was een jaar of twintig toen ik met mijn partner bij mijn ouders Sinterklaas vierde. We waren allemaal heel creatief dus we hadden afgesproken dat we allemaal iets voor de ander zouden maken. Mijn vader was timmerman. Hij had voor iedereen iets gemaakt. Ik kreeg een prachtig zaagbankje met een laatje erin. Mijn moeder kreeg een mooie hardhouten aardappelbak en mijn partner een schitterende gereedschapskist met allemaal vakjes. Alles was met veel aandacht voor detail gemaakt.
Halverwege de avond besloot hij dat het leuk zou zijn om als Sinterklaas bij de buren binnen te vallen. Het is moeilijk om uit te leggen hoe overtuigend mijn vader kon zijn. Hij was dan zo aanstekelijk enthousiast, dat het ook voor ons het allerbeste idee ooit leek. Hij motiveerde ons om van alles te gaan zoeken waarmee we hem op konden tuigen als Sinterklaas en onszelf als pieten. We vonden het prachtig en struinde het hele huis af om spullen te vinden die zijn kostuum konden verfraaien.
De buren waren totaal overdonderd. Ze hadden geen idee wat ze overkwam toen ze werden overvallen met vier hyper enthousiaste mensen in hun bizarre kostuums. Ze lieten ons netjes binnen en gaven ons te drinken. Langzaam begon tot ons door te dringen dat de buren dit helemaal niet zo leuk vonden. Zij werden niet aangestoken door de vurigheid waarmee mijn vader zijn Sinterklaas rol vervulde. Zij vonden het niet zo hilarisch als wij. Na enig aandringen lukt het ons mijn vader weer naar huis te slepen.
Criminele kerstzang
Soms nam mijn vader mij met kerst wel eens mee naar de Kerstzang. Dat was heel spannend. Het werd gehouden op een plein voor de kerk die net buiten de binnenstad lag en omgeven was door een volksbuurt. Het was donker en iedereen stond dicht op elkaar met een kaars in de hand te zingen. Mijn vader wees dan naar een rijtje mannen en zei: ‘Kijk daar staat 100 jaar lik bij elkaar.’ Ik keek dan vol ontzag naar al die gevaarlijke mannen die daar vol overgave met een kaarsje in hun dikke knuisten, kerstliederen stonden te zingen. Na de kerstzang maakte mijn vader een praatje met een aantal van hen. Hij kende ze bijna allemaal en ze behandelde hem met ontzag. Mij ook, want ik was ‘het meidje van Cees’.
Ook fijne feestdagen
De feestdagen waren in mijn jeugd altijd een uitdaging. Ik wist nooit wat er ging gebeuren. Gelukkig was ik vaak welkom bij vrienden of familie. De ouders van mijn vriendin maakte er altijd veel werk van. Hun huis was prachtig versiert en ik was daar vaak welkom met de feestdagen. Zo leerde ik dat het ook anders kan. Volgende week vertel ik je hoe ik als moeder van een pda-er de feestdagen in ons gezin probeerde vorm te geven.
