Tuig

Tuig

‘Zullen we boodschappen doen?’ Ik wurm de buggy door de smalle gang naar buiten en klap hem uit. Jij hobbelt achter me aan en gaat in de buggy zitten. ‘Tuig?’ vraag ik optimistisch. ‘Tuig NEE’ krijg ik als antwoord. Dat dacht ik al. Sinds mijn kleine overwinning met de autogordel maak ik geen enkele kans meer om je in het tuigje van de buggy te krijgen.

De autogordel was ook geen optie. Na een aantal gevechten waarbij ik hem om deed en jij hem net zo hard weer afdeed, ben ik daarmee gestopt. Tot ik op het idee kwam om niet al te hard, maar toch kordaat te remmen. Het resultaat was dat je mopperend opgevouwen achter mijn stoel terecht kwam. Je gaf geen krimp en ik ook niet. Je klom terug om de achterbank en deed je gordel om.

Helaas werkt deze tactiek niet bij de buggy. Hoe vaak ik ook een stoeprand ram en hoe vaak je als gevolg daarvan languit op straat ligt, het maakt je niks uit. Mij dus ook niet meer.

‘Tuig’ zeg je, terwijl je naar een kind in een buggy wijst. ‘Ja, dat kindje heeft wel zijn tuigje om’ zeg ik vermoeid. Op weg naar de volgende winkel ram ik een stoeprand en lig je languit op de stoep. Ik rammel de buggy op de stoep en blijf rustig staan tot je op staat en weer in de buggy klimt.

Naast me staat een meneer die het hele schouwspel bekijkt. ‘Zou u het kind niet eens even helpen?’ zegt hij. Ik kijk hem verdwaast aan. ‘Je zal zo een moeder hebben. Gooit haar kind uit de buggy en kijkt niet eens of het zich zeer heeft gedaan’ Je kijkt naar de man en vervolgens naar mij. ‘Tuig?’ vraag je. ‘Ja, tuig’ zeg ik en we lopen door.

Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.

PDA en opvoeden, zet het raam maar open!

Deel dit bericht:
Myneke

Auteur: Myneke

Myneke (zij/haar) Boekenwurm, sokkenbreidster, PDA-ma en blogger over autisme met een PDA profiel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *