Op aanraden van een moeder uit de Facebookgroep PDA Belgie & Nederland kijk ik de film ‘The lost daughter’ op Netflix. Het gaat over een moeder die moeite heeft met het ouderschap. Nog een taboe waar je als ouder van een kind met PDA-autisme vaak mee te maken krijgt.
Taboe
Niet iedere ouder vindt het leuk om voor hun kinderen te zorgen of kan het aan. Ouderschap is niet iets wat je kunt oefenen, dus pas als je ouder bent kom je erachter of je het aan kunt. Als ouder kun je vaak nergens terecht met je twijfels over het ouderschap. Er wordt vanuit gegaan dat je zelf kinderen wilde, dus nu moet je er ook voor zorgen. Of je daar nu aan onderdoor gaat of niet. De film geeft een heel mooi beeld van het schuldgevoel wat daar uit voortkomt. En hoe ontredderd je kunt zijn als je het moederschap niet aan kan.
Moederschap
Hoewel dit natuurlijk ook voor vaders kan gelden rust daar lang niet zo een groot taboe op. Er zijn heel wat vaders, al dan niet gescheiden, die zich onttrekken aan het ouderschap. Ook in de film zie je dat de vader de kinderen bij haar moeder wil onderbrengen. Dat wordt vaak goedgepraat omdat hij zo hard werkt, of omdat hij zoveel andere goede dingen doet. Maar als je als moeder grote moeite hebt met het ouderschap sta je er alleen voor. Je hoeft niet op begrip uit je omgeving te rekenen.
Welcome to Hell
Toen mijn beide kinderen in de pubertijd waren kwam ik een deurmat tegen met de tekst: ‘Welcome to Hell’. Die gaf precies weer hoe ons gezinsleven voor mij voelde. Met beide pubers zwaar depressief, eentje genderdysfoor en ook nog een depressieve partner leefde ik echt in een hel. En ja, ik heb er ook een aantal keren serieus over na gedacht om het bijltje erbij neer te gooien.
Tijdens de scheiding van de vader van mijn kinderen had ik alles zo geregeld dat ze bij hun vader konden blijven. Ze beslisten anders en gingen met mij mee. Na een onzekere tijd gingen de depressies gelukkig voorbij en kwamen er betere tijden. De deurmat heb ik nooit gekocht. Voor mijn gevoel werd het helemaal realiteit als ik dat deed.
Nu hoef je natuurlijk geen depressieve pubers of kinderen met gedragsproblemen te hebben om het moederschap niet aan te kunnen. Dit kan ook gebeuren als je hele gewone kinderen hebt. Maar de kans wordt wel groter als je kinderen hebt die het leven moeilijk vinden. Zeker als je een kind met PDA-autisme hebt. Je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij en alle opvoedmethodes falen. Dit vergt vaak het uiterste van je als moeder. Dan is het ouderschap zwaar en is het moeilijk om nog leuke kanten te zien.
Schuldgevoel
Zoals ze in de film zo mooi laten zien kan dit moeders een groot schuldgevoel geven. Dit wordt nog erger door de taboesfeer die er om heen hangt. Een oplossing is er over praten. Ik heb mijn schuldgevoelens uitgesproken tegen over mijn kinderen. Ik heb uitgelegd waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt. Dat ik weet dat die keuzes niet altijd goed voor ze waren. Maar dat ze wel een reden hadden. Want zo als ook in de film te zien is. Kan je moeite hebben met het ouderschap, zonder dat het iets af doet aan de liefde voor je kinderen.
Nog een taboe
Dus laten we begrip hebben voor moeders die het bijltje erbij neer willen gooien. Ongeacht of ze dat doen of niet. Laten we ze steunen in plaats van ze te veroordelen. Door er alleen al over te kunnen praten geeft vaak lucht. Als we het uit de taboesfeer halen komt er hopelijk hulp en steun beschikbaar.
Daarom ben ik blij dat er films als ‘The lost daughter’ gemaakt worden. Niet alleen omdat we ons erin kunnen herkennen, maar ook omdat het nog een taboe bespreekbaar maakt.
Help me ploeteren! Het hoeft je niets te kosten
