‘Hoeveel fouten had jij in de toets?’ vraagt mijn collega. ‘Eentje’ antwoord ik. ‘Expres zeker?’ zegt hij. ‘Ja, anders wil er niemand meer met me omgaan.’ antwoord ik grinnikend. Mijn collega’s zien iemand die fluitend door de opleiding heen zeilt. Niet iemand die overvraagd wordt en daardoor regelmatig een vastloper heeft.
Nieuwe baan
Ik doe het goed in de opleiding van mijn nieuwe baan. Vol enthousiasme ben ik begonnen. Leuke collega’s en de stof is goed te doen. Toch begin ik langzaam vast te lopen. Ik begin botte antwoorden te geven en mijn geduld wordt minder. Thuis begint het huishouden achter te lopen. Het lukt niet meer om een wasje te draaien. Ik koop steeds meer makkelijk en calorierijk voedsel want een gezonde maaltijd maken is een te grote eis.
Maandag
Maandag ga ik met lood in mijn schoenen en een knoop in mijn maag naar het werk voor de eindopdracht van het theorie. Weet ik het nog wel? Gaat het me lukken of val ik eindelijk door de mand? Tot op het moment dat ik op de knop kan drukken voor het resultaat ben ik nerveus. Met veel brute kracht breek ik door de blokkade die me ervan weerhoud op de knop te klikken en ik klik. Het resultaat is net als bij alle andere opdrachten bovengemiddeld.
Het geeft geen lucht want nu moeten we het geleerde in praktijk gaan brengen. Na twintig ruim jaar klantenservice werk weet ik echt wel hoe dat moet. Toch kost het me maandagmiddag al mijn energie om een behoorlijk gesprek te voeren. Ik heb geen idee hoe ik de dinsdag ben doorgekomen.
Woensdag
Woensdag ga ik doodmoe naar het werk. Ik heb hoofdpijn en ik slaap al een tijdje heel slecht. Als ik een beetje op gang begin te komen schuiven er twee mensen aan om mee te luisteren en me te coachen. Het eerste gesprek dat ze meeluisteren kom ik nog redelijk door, maar bij de tweede ga ik helemaal onderuit. Ik begin te stuntelen, kan niet uit mijn woorden komen en weet de antwoorden niet meer. Ik rommel het gesprek zo goed en zo kwaad als het gaat door. De klant hangt uiteindelijk geïrriteerd op en ik luister naar de feedback van de coaches. Het volgende gesprek ploeter ik met het zweet op mijn rug door.
‘Goh’ zegt een van de coaches, ‘Het is ook wel eens leuk om jou zo bezig te zien.’ Ik hoor: ‘Het is ook wel eens leuk om jou zo op je bek te zien gaan.’Ze geven nog wat feedback en vertrekken. Ik ben er helemaal opgebrand. Ik krijg niet veel meer gedaan die middag en ga uit het werk naar mijn PDA-maatje. ‘Gaat het wel goed?’ vraagt ze. ‘Neeeeee’ kreun ik. ‘Ik loop helemaal vast.’ ‘Dat wordt een dikke meltdown’ verklaart ze.
Donderdag
Gelukkig ben ik donderdag vrij. Ik weet dat ik vreselijk overvraagd ben de afgelopen weken, dus ik heb de hele dag vrij gepland. Het enige wat ik nog wil en kan is gamen. Met heel veel moeite lukt het me uit bed te komen. Mijn huis is een bende. Ik schuif wat heen en weer met spul en het lukt me om de stofzuiger door het huis te duwen zodat de ergste kattenharen weg zijn. Meer zit er niet in. Ik schuif achter mijn gamelaptop. Het scherm is al een tijdje stuk, maar aangesloten op een beeldscherm werkt het ook prima.
Een vastloper
Helaas heeft mijn gamelaptop besloten om er vandaag de geest aan te geven. Hij doet niets meer, wat ik ook probeer. En daar is de voorspelde meltdown. Ik begin te vloeken en schelden. Alles wat me in de weg staat krijgt een schop tot ik uitgeput in elkaar zak. Ik heb een vastloper. Verdrietig stuur ik mijn vriend en mijn zoon een berichtje dat mijn gamelaptop is overleden. De rest van de dag breng ik op de bank door om vervolgens vroeg in bed te kruipen.
Vrijdag
Vastloper of niet, ik moet vrijdag werken. Gelukkig hoef ik pas om elf uur te beginnen en zitten we het grootste gedeelte van de dag met een klein groepje bij elkaar voor uitleg. Mijn hoofd is zwaar en zit vol met donkere wolken. Ik kan niet nadenken en kan niets van de geleerde stof reproduceren. Gelukkig neemt men aan dat ik het wel weet en wordt me weinig gevraagd. ‘Jij weet het wel he’ zegt mijn collegaatje naast me. ‘Ik kan niet eens het document vinden.’ fluister ik haar toe. Ze draait haar scherm iets naar me toe en wijst me waar ik moet zijn. Ik kan haar wel zoenen.
Nog twee uurtjes bellen en dan is het weekend. Ik zit alleen en niemand bemoeit zich met me. Heel langzaam kom ik weer een beetje op gang. De gesprekken gaan weer beter en ik kan weer beter bij de kennis in mijn hoofd komen. Ik word wat rustiger. Halverwege de middag stuurt mijn zoon me een foto van een nieuwe game-pc. ‘Binnen een uurtje in elkaar gezet.’ zegt hij trots. ‘Je kan hem morgen ophalen.’ Zo komt er langzaam weer wat licht in mijn hoofd.
Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.
Als we het over PDA-autisme hebben, denken we vaak aan extroverte PDA-ers. De flamboyante types die onmiddelijk in het oog springen met hun verschijning en/of gedrag. Maar wat als PDA-autisme van binnen zit? Wat als je stilletjes weerstand biedt aan eisen en je angst en stress zich naar binnen richten. Lees verder…
