Deze week werd ik geïnspireerd door een instagram post van At peace parents over PDA accepteren zoals het is. Dit is een flinke uitdaging waar ik ook wel eens moeite mee heb gehad. Toch denk ik dat het mij makkelijker af gaat dan anderen. Ik vertel je waarom ik dat denk.
Uitdagend leven
Ik leef al mijn hele leven tussen PDA-ers. Mijn vaders was een rasechte PDA-er. Niet dat we dat toen wisten, maar toen ik over PDA begon te leren zag ik al snel dat hij precies in het plaatje past. Net als mijn beide kinderen. Ik zelf zit daar tussen en het is erfelijk. Dus ja ik scoor ook hoog op de PDA test.
Dit betekent een heel uitdagend leven. Mijn blogsite heet niet voor niets ‘Ploeteren’. Want zo voelt het leven vaak voor mij. Ik ploeter wat af. Daarmee bedoel ik niet dat ik ongelukkig ben. In tegendeel, ik ploeter vrolijk door het leven. Ik heb niet zo een moeite met het leven met PDA-ers. Ik vraag me af hoe dat komt. Niet omdat ik dat per se wil weten, maar omdat ik het graag over wil brengen aan anderen.
Altijd al anders
Er zijn denk ik twee dingen die het makkelijker hebben gemaakt. Ten eerste ben ik opgegroeid met een PDA-pa. Je kunt je vast wel voorstellen hoe chaotisch dat was. We hadden veel huisdieren, we aten veel fastfood en het huishouden was een ongeorganiseerde bende. Mijn vader zijn humeur was op zijn zachtst gezegd wisselvallig en mijn moeder deed haar uiterste best om dit allemaal nog een beetje in goede banen te leiden.
Daar stond tegenover stond dat mijn vader altijd nieuwe spannende projecten begon. Hij had een geweldig gevoel voor humor en was altijd in voor kattenkwaad. Ons leven was anders en nooit saai. Dit en mijn PDA heeft ervoor gezorgd dat het me niet veel interesseert wat anderen vinden. Ik ben gewend mijn eigen pad te kiezen, ook als dat buiten de gebaande paden is. Dat heeft het accepteren van het bijzondere gedrag van mijn kinderen makkelijker gemaakt.
Autonomie
Ten tweede ben ik al van jongs af aan geconfronteerd met iemand die altijd streed voor zijn autonomie. Ik was al gewend om te leven met iemand die niet te sturen was. Mijn vader volgde altijd zijn eigen pad. Thuis, maar ook als het om werk ging. Hij maakte en verkocht wat op dat moment zijn interesse had. Dus we hebben een tijd hemelbedden verkocht en spinnewielen, maar ook deuren en kozijnen.
Toen ik twee kinderen kreeg die vochten voor hun autonomie had ik daar al ervaring mee. Daarom weet ik dat ik kan proberen te sturen, maar dat ze uiteindelijk zelf beslissen wat ze doen. Als PDA-ers volwassen zijn kun je hun beslissingen alleen maar respecteren. Zelfs als ze in jouw ogen niet goed zijn voor diegene. De PDA-er zelf heeft er vaak een goede reden voor. Ik kijk er op een andere manier naar. Want dat helpt me om los te laten en de situatie accepteren.
Verwachtingen
Dit zijn de dingen die het voor mij makkelijker hebben gemaakt om met PDA om te gaan. Ik heb nooit een conventioneel beeld gehad van hoe mijn kinderen op zouden groeien. Wat ze zouden kunnen bereiken, wat we samen zouden doen, enz. Dus dat heb ik nooit los hoeven laten.
Dit is voor ouders, maar soms ook voor PDA-ers zelf een traumatisch rouwproces. Wat nog eens bovenop alle moeilijke dingen komt. Het is een proces waar je tijd voor moeten nemen en waarbij hulp fijn is. Je moet dit eerst verwerken voordat je anders naar PDA kunt kijken.
Ik kijk op een andere manier naar PDA-gedrag. Want ik heb die verwachtingen niet, dus ga ik om met de situatie zoals hij op dat moment is. Ik probeer te achterhalen wat de reden is en kijk of het nodig is om er iets aan te veranderen. Soms kun je alleen maar ondersteunen.
PDA accepteren
Er is geen snelle oplossing voor PDA. Het is niet iets wat je kunt genezen of fixen. Elke situatie is ook weer anders. Als ouder denken we de gevolgen te kunnen zien van de acties van onze kinderen, terwijl de gevolgen heel anders uit kunnen pakken. Onze doemscenario’s komen niet altijd uit. Wat we als ouders kunnen doen is een andere manier van denken aanleren. Het wordt vaak omschreven als het kijken door een andere lens naar het gedrag van je kind. Dit is moeilijk om te leren en kost veel tijd.
Maar als het je lukt om PDA te accepteren zoals het is, ga je je leven anders inrichten. Je gaat op een andere manier naar je kind en jezelf kijken. En dan wordt het leven voor jou en je PDA-er makkelijker.
Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.
