‘ Breng haar maar een week bij mij dan eet ze wel warm’ zegt de buurman. Hij is de vader van de drieling verderop. Ze zijn zes, een jaar ouder dan mijn dochter. Zij accepteren mijn dochter en vinden het wel goed dat ze achter ze aan hobbelt. Als ze slaat meppen zij gewoon terug. Pittige types die voor niemand opzij gaan. Hun moeder vindt het prima als ik mijn dochter af en toe om de hoek van hun voordeur zet zodat ik even bij kan komen. Daar zal ik haar eeuwig dankbaar voor blijven.
Hoe laat?
Maar nu zegt mijn buurman dat mijn dochter, die vanaf een jaar of 2 langzaam aan gestopt is met warm eten, bij hem wel warm zou eten. Schijnbaar denkt hij dat het aan mijn aanpak ligt. Ik voel me verraden.
‘Dat is prima’ zeg ik strijdbaar. ‘Hoe laat zal ik haar brengen?’ De buurman kijkt me vragend aan.
‘Nou….’ zeg ik ’ Hoe laat?’
‘Uh we eten altijd om een uur of zes’
‘Mooi, ik zal zorgen dat ze vanaf morgen iedere avond om kwart voor zes is’
Ik ben het strontzat dat anderen altijd denken dat zij mijn dochter wel kunnen laten deelnemen aan hun neurotypical wereld. Dat het gewoon mijn schuld is dat ze niet eet, slecht slaapt, iedereen voor de bek ramt en de hele boel bij elkaar schreeuwt om joost mag weten welke reden dan ook.
Toch niet
Vijf dagen lang breng ik iedere avond om kwart voor zes mijn dochter naar de buren en iedere avond om zeven uur haal ik haar weer op. De vijfde dag geeft de buurman het op.
‘Ze gaat echt niet warm eten hè’ zegt hij
’Nee, ze gaat echt niet warm eten.’
Hij mompelt iets van sorry en ik neem mijn dochter weer mee.
Warm eten
Thuis geef ik haar de boterham met pindakaas waar ze op leeft tot ze een jaar of twaalf is. Dan komt ze in de pubertijd en neemt haar lichaam geen genoegen meer met een broodje pindakaas. Heel langzaam begint ze weer mee te eten met de avondmaaltijd. Nu is ze 30 en is ze heel blij als ze kan aanschuiven bij de een gratis warme hap die ze dan ook met smaak op eet.
Help me ploeteren! Het kost je geen cent, alleen wat moeite.
